21 Mart’ta başlayan ilkbahar, yeniden doğuş, diriliş ve yaşam sevinci ile sarıp sarmalar insanı! 1997 yılının ilkbaharı ise başkaydı, bambaşka!
İlkbaharın henüz ikinci haftasının sonunda 4 Nisan’da Türk Milleti Son Başbuğunu, Başbuğ Alparslan Türkeş’i ebediyete yolcu etti! Döngüler tersine döndü, baharımız hazan oldu, ağıtlar yakıldı hep bir ağızdan, hıçkırıklar boğazımızda düğümlendi.
Adeta, bir şehir kefen giymişti o gün! Milyonları sarıp sarmalayan, soğuk, beyaz bir kefen! Öylesine yoğun bir kar yağışı vardı ki, Atatürk Orman Çiftliğinin Misafirhanesinin önünden arabaları dahi hareket ettirememiştik. Bir umutla koşarak gitmiştik Bayındır Tıp Merkezine. Memleketin dört bir yanından gelen ve saygı nöbeti tutan ülküdaşlarımız ile sarılıp acılarımızı paylaştık. Başbuğun temel öğretilerinden ”Ülkücü ülkücünün kardeşidir” sözünün ete kemiğe büründüğü anı yaşadık.
Bayındır Tıp Merkezinden hareket eden kalabalık, önce TBMM’nde, devamında ise Karanfil Sokaktaki Genel Merkez’de yapılan törenlerin ardından Kocatepe Camiine ulaştı. Milyonlarca insan akın akın gelmişti Ankara’ya ve dahası gelmeye devam ediyordu, yola revan olmuştu her bir ülkücü…
Cenaze namazından sonra kalabalık, Kocatepe Camiinden Anıt Mezara doğru “yas” halinde ama belli bir düzen ve disiplin içerisinde hareket ediyordu. Dualar ile tekbirler ile bozkurtlarının omuzlarında ebedi istirahatgahına yolcu ediliyordu başbuğum…
Kimler yoktu ki o gün? Kar ile abdest alıp diz kıran erenlerde vardı, saldırıp bir daha dönme hevesinde olmayan Alplerde! Vatanına kurban, milletine sevdalı herkes oradaydı…
Öyle ya, O Başbuğ idi, komutandı, liderdi, tabutluklardan, zindanlardan doğan ve yolumuzu aydınlatan bir güneşti!
Ömrünü milletine adamış, çile ile yoğrulmuş, en önde!
Milletine yol göstermiş, ömrünü bu milletin refahına adamış bir kahramandı!
Ruhun Şâd Olsun Türkün Yüce Başbuğu, Başbuğum Alparslan Türkeş…
Başbuğumuzun aziz hatırasına en büyük saygı, onun fikirlerini ilelebet yaşatmak ve gösterdiği hedeflere ulaşmaktır! Özlem, minnet ve saygıyla…
